هزار چشمه‌ی نور می‌جوشد از دلم

صداها همیشه منو نجات دادن. همیشه وقتی مغزم از هجوم فکرای مختلف و مدام حرف زدنش درحال انفجار بوده، صداها تسکین‌دهنده‌ترینا بودن. و حالا این روزا خودمو دعوت کردم به شنیدنِ مدام و بی‌وقفه‌ی قشنگ‌ترین صداها و قشنگ‌ترین محتواها. وقت خواب، شاسخین رو تکیه می‌دم به دیواره تخت و سرمو میذارم رو پاش و عشق سال‌های وبای مارکز رو با صدای تایماز رضوانی می‌شنوم. به این فکر می‌کنم حداقل مطمئنم هیچ کس، هیچ وقت نمی‌تونه شاسخین رو ازم بگیره. 

تو خونه هم خودمو مهمون می‌کنم به آرامشی که خیلی وقته گمش کردم. قرآن با صدای شاطری، قاریِ خوش صدایِ کشف‌نشده‌م. 

حداقل می‌دونم تا وقتی یکی تو گوشم می‌خونه خوبم :)